Om u een idee te geven van de ervaringen van cliënten staan hieronder enkele persoonlijke verhalen. Ik bedank deze cliënten hartelijk voor het delen van hun verhaal op mijn website.
Na een huwelijk van meer dan 25 jaar ben ik van mijn echtgenoot gescheiden. Gedurende vele jaren van het huwelijk heb ik mijzelf weggecijferd. Omdat ik (te) veel op hem gericht was vanwege zijn psychische problemen kwam ik in een sociaal isolement. Tussen twee part time banen in werd ik werkloos en was ik enkele jaren hele dagen thuis. Dat was niet altijd gemakkelijk. Toen de psychische problemen steeds grotere vorm aannamen en mijn (ex) echtgenoot niet de professionele hulp aanvaardde die hem geboden werd, heb ik na veel wikken en wegen besloten te scheiden.
Een vriendin wees mij op de mogelijkheid om, na dit besluit, ondersteuning van Heleen te vragen. Want je hebt dan wel het besluit genomen, maar dan begint het pas. Je moet naar een advocaat, de boedel moet verdeeld worden. Allerlei vragen komen op je pad, zowel praktische als emotionele. Vrij vlot na het eerste telefonische contact kwam Heleen bij mij thuis. Thuis ben je immers het beste op je gemak, in de vertrouwde omgeving van je eigen huis.
Wat ik van haar verwachtte vroeg zij. Ik antwoordde dat ik hoopte dat zij mij sterker kon maken. Wel met de wetenschap dat ik het uiteindelijk wel zélf zou moeten doen. Heleen heeft mij de handvatten aangereikt waarmee ik aan de slag kon. Ze liet mij mijn verhaal vertellen, stelde gerichte vragen waarbij ik soms versteld stond hoe vlug zij mijn situatie doorzag. Na dit eerste gesprek gaf zij mij veel te overdenken. Vooral door de opdrachten die zij mij meegaf.
Twee weken later was de volgende afspraak. Met opzet liet ze twee weken tussen de afspraken zodat ik een en ander goed kon overdenken en eventueel vragen op papier kon zetten. Door de opdrachten werd ik gedwongen om over mijn situatie na te denken. En hoe ik mijn leven anders wilde inkleden zoals ík het wilde. Omdat ik een erg lange periode op mijn ex-echtgenoot gericht was, wist ik eigenlijk niet meer wat ik zelf wilde.
Gedurende enkele maanden zag ik uit naar de komst van Heleen. Om mijn verhaal kwijt te kunnen, maar ook om haar te laten zien hoever ik was. In het begin kijk je reikhalzend uit naar haar komst. Allengs word je sterker, zonder dat je dat eigenlijk in de gaten hebt. Maar Heleen ziet het wel! Uiteindelijk merkte ik het van mijzelf toen ik het laatste afsluitende gesprek enkele weken uit moest stellen. Ik vond het niet zo erg dat ik dat moest doen want ik was immers sterker geworden!
Al met al heeft Heleen mij binnen acht maanden tijd goed op weg geholpen om alleen verder te gaan. Ze heeft mij laten zien waar mijn valkuil zit. En soms moet ik mijzelf tot de orde roepen om te zorgen dat ik niet wéér in die valkuil val. Maar ook zijn er momenten waarop ik versteld sta van mijzelf door om te gaan met een situatie. Ik zeg dan dat ‘Heleen even op mijn schouder zat’.
De dag dat Heleen van den Hurk bij mij kwam zal ik niet zomaar vergeten. Sinterklaasdag, ja het was een heel mooi cadeau voor mij, een cadeau dat ik heel hard nodig had. Ik had dat jaar ervoor mijn oom en mijn moeder verloren, het laatste wat ik nog bezat.
En dan denk je het leven gaat door, ja, dat gaat ook wel door, alleen niet zoals het moet gaan. Ik zakte steeds verder weg, je probeert figuurlijk die berg op te klimmen maar elke keer glijd je er weer vanaf. Je voelt steeds weer die beklemming tussen je borsten, een brok in je keel, je bent onrustig, kan je niet meer concentreren. Alles gaat langs je heen. En dan de tranen, die komen en gaan, je kunt ze niet stoppen ook wil je dat zo graag, je schaamt je ervoor. Ze komen op ongepaste momenten. Ze worden steeds erger.
Ik ben 43 jaar en in die jaren heb ik heel veel meegemaakt, niet alleen het overlijden en de zorg van mijn oom en moeder Maar ook de zorg ervoor aan mijn moeder als kind, zoals men zegt, ik ben geleefd. Zelf heb ik kanker gehad en tegelijkertijd verloor ik mijn vader aan kanker. We waren een heel hecht gezin. En NU alles kwijt. Ik ben alleen, niet eenzaam maar alleen en daar zit ook een groot verschil tussen. Het idee dat je niet meer die telefoon kan nemen, hun stemmen horen, dat loopje naar ze toe. Het is er niet meer. Het is afgelopen.
Mensen proberen je te begrijpen, ze willen je heel graag helpen maar dat kunnen ze niet, je kunt en mag het ze ook niet kwalijk nemen. Ik zeg maar zo, een griepje of kiespijn, dat is wat we best van elkaar weten te voelen en weten wat het is, maar het verlies van of omgaan met kanker, dat kan niet. Ieder beleeft dat op zijn eigen wijze.
Maar toen kwam Heleen, ze heeft me uit dat diepe dal gehaald, we hebben samen heel wat gesprekken gehad en ze liet mij door hele simpele dingen te doen, dingen inzien en anders er naar kijken. Ik heb er heel veel van geleerd. Ze heeft mij weer op de punt van die Berg gekregen. Ik dacht zelf, ‘dat red ik nooit’, Maar dankzij Heleen is me dat gelukt. Waar ik haar zeer dankbaar voor ben. En wat denk je die tranen, die zijn weg. Zo af en toe zijn ze er, maar dat is normaal, dat hoort bij ieder mens. Maar wat ik had, is weg.
Toen we afscheid van elkaar namen voelde ik me een heel nieuw mens geworden. Indien nodig kan ik haar te allen tijde bellen en dat geeft toch een veilig gevoel en dat je iemand hebt die je begrijpt en weet wat je voelt en die weer klaar voor je staat. Heleen nogmaals van harte bedankt, ik hoop dat je voor anderen ook een hele goede steun bent. Dat was je voor mij in ieder geval zeker.
In 1981 ben ik getrouwd en was een maand na de bruiloft zwanger. Toen bleek dat mijn echtgenoot geen kinderen wilde. Vanaf het begin is mijn zoon mishandeld. Ik sprong er altijd tussen in. We hadden een soort driehoeksrelatie. Na vier jaar kwam er nog een dochter, die volgens mijn echtgenoot beter, knapper, intelligenter en vrolijker was. Mijn zoon werd steeds zieliger. Hij bleek ook nog dyslectisch te zijn en hij moest zelfs groep 3 over doen. Ik ben wel bij zeven verschillende therapeuten geweest om hulp voor mij te vragen om uiteindelijk dan toch te vertrekken. Dat was veertien jaar later.
Minstens drie jaar lang ben ik nog door mijn ex-echtgenoot gestalkt. Ik bleef op de been voor mijn kinderen maar kreeg zelf wel heel veel problemen. Ik ben gaan drinken totdat ik van een vriendin de naam van Heleen kreeg. Die maakte mij duidelijk dat ik afscheid moest nemen van het verleden.
In het begin had ik vooral veel hulp nodig bij de praktische dingen zoals het weggooien van dreigbrieven, het weggooien van spullen met een emotionele herinnering. Dit kon omdat Heleen bij mij thuis kwam. Later kwamen de gesprekken over mijn angst om gechanteerd te worden wat altijd via mijn kinderen ging.
Eén van de dingen die Heleen mij leerde en waar ik veel aan heb gehad is het stilstaan bij het niet meer bang zijn en mij steeds afvragen, kan ik er nog wat mee? Zo niet, dan moest ik het achter mij laten en durven loslaten van wat is geweest.
Na een half jaar therapie voor het loslaten en afscheid nemen, ben ik met Heleen intensief aan het werk gegaan om uit te zoeken waarom ik altijd op de verkeerde mannen val. Ze waren stuk voor stuk jaloers en bezitterig. En ik was het verzorgende type en moest altijd mooi en aardig gevonden worden. Eigenlijk had ik een beetje een laag zelfbeeld.
Kort na de gesprekken met Heleen heb ik een goede man gevonden en daarmee ben ik getrouwd.